Başkalarını affettiğimizde biz özgürleşiriz.
Nefret yasamdan zevk almamızı, insanların güzel yanlarını
görmemizi engeller. Hiç kimse saf iyi ya da saf kotu degildir.
Salt kötülükleri görmek bir süre sonra süphe, depresyon ve
umutsuzluk denizinde bogar insanı. Nefret dolu bir yasam, mutsuz
bir yasamdır. Affetmek insanı derinlestirir.
Affetmek için, insanın ruhsal ve zihinsel olarak kendisini
hazır hissetmesi gerekir. Çünkü affetmek bir seçimdir. Kimsenin
zorlamasıyla affetmek mümkün degildir. Affetmek bir süreçtir.
Birdenbire affedisler bile bir sürecin ürünüdür.
Affetmeyi seçtiginizde kimse size borçlanmayacaktir. Yani
kosullu affetme yoktur. Diger insanin da sizi affetmesini,
degismesini veya sizin istediginiz gibi olmasını beklemeyin.
Affetmek bir seçimdir.
Amacı sizin rahatlamanızdır, sizin özgürlesmenizdir.
Nefret duydugunuz kisinin yasiyor ya da ölmüs olmasi sizin
affetme sürecinde duydugunuz acilarin yogunlugunda bir farklilik
yaratmayacaktir. O acilar sizin acilariniz. Affetmek kolay
degildir. Fakat özgürlesmek için gereklidir. Çogu insan affetmenin
nefret ettigi kisiyi suçsuz ya da hakli buldugu anlamına
gelecegini sanır. Oysa affetmek, geçmisteki anıların boyundurugundan
kurtulmak, yasamımızi kontrol altında tutmasına son vermek demektir.
Affetmek, o kisiyi sevmek değil.
Affetmek, o kisiyle konusmak zorunda olmak değil.
Affetmek, o kisiyle iliskiyi sürdürmek degil.
Affetmek, o kisinin beklentileri dogrultusunda davranmak değil.
Affetmek, o kisiyi kucaklamak değil.
Affetmek, o kisiyi suçsuz bulmak değil.
Affetmek, o kisiyi haklı bulmak değil.
Affetmek, o kisinin verdigi zararları telafi etmek için çaba göstermemek değil.
Affetmek, kırgınlıgın, küskünlügün, nefretin hapishanesinden özgürlüge kavuşmaktır.
Affetmek, artık acıyı hissetmemektir.
Yapılanları zihinsel olarak unutmak zaten mümkün degildir.
"Duygusal unutma" affetmenin diğer adıdır.
